Triest i inne wiersze

Triest

Przeszedłem całe miasto.

Skręciłem potem w stromą ulicę

z początku ludną, dalej pustą,

zakończoną murkiem: zaułek, w którym sam teraz

siedzę i myślę, że gdzie kończy się on,

tam kończy się miasto.



Triest ma opryskliwy

wdzięk. Jeśli go lubisz,

jest jak szorstki i zapalczywy łobuz

o błękitnych oczach a dłoniach zbyt wielkich

by podarować kwiat,

jak zazdrosna

miłość.

Z tego zaułka każdy kościół, każdą ulicę

widzę czy ona prowadzi na zatłoczoną plażę,

czy na pagórek której na kamienistym

wierzchołku uczepił się ostatni dom.

Wokół

każdej rzeczy wiruje

aura dziwna, aura bolesna,

aura rodzinna.



Moje miasto, które w każdej części jest żywe,

ma zakątek dla mnie, dla mojego życia,

co zamyślone jest i wstydliwe.



Trieste

Ho attraversata tutta la città.

Poi ho salita un’erta,

popolosa in principio, in là deserta,

chiusa da un muricciolo:

un cantuccio in cui solo

siedo; e mi pare che dove esso termina

termini la città.



Trieste ha una scontrosa

grazia. Se piace,

è come un ragazzaccio aspro e vorace,

con gli occhi azzurri e mani troppo grandi

per regalare un fiore;

come un amore

con gelosia.

Da quest’erta ogni chiesa, ogni sua via

scopro, se mena all’ingombrata spiaggia,

o alla collina cui, sulla sassosa

cima, una casa, l’ultima, s’aggrappa.

Intorno

circola ad ogni cosa

un’aria strana, un’aria tormentosa,

l’aria natia.



La mia città che in ogni parte è viva,

ha il cantuccio a me fatto, alla mia vita

pensosa e schiva.